Abel Tasman National Park en Kaikoura

21 november
Even een lekker luie uitslaapochtend gehad. Her en der nog wat lopen ouwehoeren met wat buren en vervolgens vertrokken richting Abel Tasman National Park. Onderweg aardig wat regen, maar eenmaal aangekomen in Motueka een heerlijk zonnetje. We zijn daar eerst maar eens naar de i-site gegaan, want we hadden niet echt een concreet plan voor de komende dagen. Daar zat achter de balie toevallig een enthousiaste Nederlandse dame die allemaal leuke idëen had. Het komt erop neer dat we morgen via Takaka naar Pohara gaan om vanaf daar overmorgen een tocht van 7-8 uur te gaan lopen, waaronder een deel van de Abel Tasman Coastal Track (5 daagse wandeltocht langs de kust). Vervolgens is het plan om door te gaan naar Golden Bay en daar een dag te lopen om dinsdag af te sluiten in dit gebied met een nieuw avontuur. We gaan dan namelijk canyoningen. Ik moet nog maar kijken hoe het precies gaat, maar we gaan met een gids in een wetsuit door een rivier van rotsen afspringen, abseilen etc. We zijn benieuwd en kijken er erg naar uit!
Op aanraden van dezelfde dame ’s avonds op een camping bij McKee gaan staan. Wat een prachtige locatie, nog geen 20 meter van het strand af. Jeroen heeft ’s avonds zich als een echte man gedragen en vuur gemaakt. Waarna we vervolgens tot aardig laat een gezellige avond met onze Britse buren Chris en Susan gehad hebben. Heerlijk om gewoon ’s avonds weer buiten te zitten zonder regen of kou.

22 november
Vanmorgen vertrokken naar Takaka, wat een soort klein hippie-stadje is. Er zou een marktje zijn, maar die bleek maar uit 3 kraampjes te bestaan. Uiteindelijk in een bio-organisch (zoals alles daar) eettentje terrecht gekomen waar we een vegetarische, bio-organische, waarschijnlijk heel gezonde pizza hebben gegeten (en hij was nog lekker ook! Iets met spinazie, feta, olijven, cashew noten. Thus ook maar eens proberen).Nu staan we in Pohara op een veel te duur holiday park. Het contrast met onze buren van gister kon niet groter. We hebben nu 2 Amerikaanse stellen die vooral heel chagerijnig zijn. Mijn waslijntje hing volgens hen al te ver naar links en Jeroen sloeg de deur te hard dicht. Erg vermakelijk, dat wel. We hebben verder niet veel keus qua campings hier, want dit is de enige camping die dichtbij de start van onze wandeltocht morgen ligt. Voordeel is wel dat we wederom nog geen 20 meter bij het strand vandaan staan en dat er hier wasmachines zijn.

23 november
Vanmorgen op tijd opgestaan voor onze wandeltocht van vandaag, die begon op Wanui Carpark. Het idee was om vervolgens langs het strand naar Totoranui te lopen (ong 5 uur). Dit deel is de laatste etappe, of eerste als je andersom loopt, van de Abel Tasman Track. Na Totoranui zouden we dan nog 3 uur via Gibbs Hill weer terug naar de parkeerplaats in Wanui lopen.
De tocht begon al prachtig, maar we vroegen ons toch af of het wel de bedoeling was dat we over allemaal rotsen moesten klimmen ivm vloed en over allemaal dode bomen. Dat bleek inderdaad niet het geval te zijn, want we waren verkeerd gelopen. Hadden dus al gelijk een uur extra op de teller, voordat we uberhaupt begonnen waren. Het was gelukkig wel een erg mooi stuk (richting Taupo Point). De tocht daarna was echt geweldig. We liepen omhoog door het bos en hadden uitzicht over de zee. Af en toe kwamen we dan weer op een geel zandstrand terecht met helderblauwe zee, waarbij je als je je omdraaide de bossen en rotsen zag. Terwijl wij vonden dat we een lekker tempo hadden kwamen we constant dezelfde groep mannen tegen, die de Abel Tasman Coast track in 3 dagen gingen lopen. Onder hen was een man van 83, die dit met volledige bepakking nog maar even deed. Oma, ik heb nog gevraagd of hij single was, maar hij had helaas al een vrouw ;-).
Uiteindelijk kwamen we na 18 km in Totoranui uit en moesten we onze tocht inlands over Gibbs Hill vervolgen om weer op de parkeerplaats uit te komen. Waar het eerdere deel van de wandeling heerlijk verliep hebben we hier allebei toch aardig afgezien en meneer Gibbs lichtelijk vervloekt om deze heuvel. Het ding was behoorlijk steil en duurde maar voort. 1,5 uur later en 3 km verder waren we dan toch eindelijk bovenop de heuvel. Er was een mooi uitzicht, maar ik was vooral erg kapot. Vervolgens nog 1,5 -2 uur moeten lopen naar het carpark, wat vaak weer heel erg steil met los zand naar beneden ging. De benen en voeten waren inmiddels niet zo gelukkig meer (net als de eigenaar).
Moe, trots en voldaan uiteindelijk na 8 uur en 26 km weer terug gekomen bij de camper.
Koken hadden we echt geen zin meer in, dus in Takaka een burger met een flinke berg patat naar binnen gewerkt. Om de hoek was daar een gratis kampeerplek aan de rivier. Niet de mooiste plaats, maar na een korte poging om een boek te lezen was ik al snel vertrokken voor een flink portie nachtrust.

24 november
Vanmorgen wat stram met her en der een zere knie opgestaan. De spierpijn viel op zich nog mee, dus eerst maar eens ontbijten. Jeroen stootte zich bij het pakken van de ontbijtspullen voor de 687e keer aan de camper. Deze keer was het echter wel raak met een gaatje in z’n kop. Na het ontbijt dus eerst even naar het Health Center om mijn wederhelft te laten plakken. Voor 15 dollar was hij weer gerepareerd en konden we onze tocht vervolgen (moeders wees niet bang, het was maar een klein gaatje waar voor het canyoningen van morgen wat lijm op moest). Ondertussen wel een leuke uitleg van de zuster gekregen over hoe het daar werkt. Omdat Takaka redelijk afgelegen ligt hebben ze naar een Health Center. Dit is een soort mini ziekenhuis met 8 bedden. Ze doen daar alle kleine dingen zelf en eens in de 6 weken komt en een bus met chirurgen langs voor grotere ingrepen, zoals liesbreuken en het doen van scopiën. Wanneer er echt iets erg is worden de patiënten per helikopter binnen 20 min naar Nelson gevlogen, wat een grotere stad is.
Vervolgens zijn we verder gegaan naar Cape Farewell, een afgelegen puntje land waar James Cook vandaag vertrokken is en het nabijgelegen Wharariki Beach. Hiervoor moesten we 20 minuten wandelen (waarvan ik gisteren gezworen had het nooit meer te doen) tussen de schapen door, waarna we op een prachtig zandstrand met duinen uitkwamen. Prima plaats om onze verse broodjes en aardbeien op te eten. Uiteindelijk weer terug gewandeld en bij een ontzettend leuk koffiebarretje een ijsje gegeten. Dit bestond uit een oude bus, waaruit ze dingen verkochten en allemaal zelfgemaakte zitjes van boomstronken. Verder goede muziek, wat boeken over Nieuw Zeeland en een leuk sfeertje. Zijn er dus lekker even blijven hangen. De verkoopdame (wederom een hippie) vertelde dat ze daar met zijn 4en woonden.
In de buurt van Takaka verder nog bij een stel, voor de Maori heilige, waterbronnen wezen kijken (de naam begon met een W en daarna heel veel letters, zoals de meeste woorden hier). Kraakhelder water en weer een leuk kort wandelingetje.
Uiteindelijk moesten wij toch weer verder richting Marahau, omdat daar morgen om 7.45 onze canyoningtocht begint. Marahau en het naastgelegen Kaiteriteri zijn leuke strandplaatsjes en in Marahau zijn wij uiteindelijk op de camping OldMacdonal Farm terecht gekomen. Eindelijk eens een Holiday Park wat wel leuk is en niet uit een plaat beton bestaat. De man in de office was een hele relaxte kerel en we konden zelf ons plekje uitzoeken (wat op andere holiday parks nooit mocht). Het is hier een heerlijk georganiseerd zooitje, maar wel schoon.
Na ons campertje op een mooi stukje gras geparkeerd te hebben bleek dat Chris en Susan van 2 dagen geleden hier ook weer stonden. Weer even bijgekletst over de afgelopen dagen.
Later op de avond nog een drankje gedronken op de veranda van de campingoffice en daarna op tijd naar bed. Dit mede door de (inmiddels vaak vervloekte) sandfly’s. Die rotbeesten hebben ondertussen allebei m’n voeten bijna opgegeten en het blijft maar jeuken. Naast dat nog even het positieve nieuws: het weer is hier inderdaad een stuk beter! Eindelijk weer korte mouwen.

25 november
Vandaag was het dan zo ver. We zouden gaan canyoningen. Na een vroege wekker vertrokken richting de watertaxi standplaats, waar we moesten verzamelen. De groep bestond uit een Australisch meisje met een goed gevoel voor humor en een leuke groep van 5 vrienden uit Brunei (land met 400.000 inwoners dat op Borneo ligt). Na het heerlijke moment van wetsuits passen moesten we van onze gidsen Matt en Lee de watertaxi in. Deze ligt niet in het water maar staat op de parkeerplaats op een trailer achter een oude trekker. Vervolgens werden we na een klein ritje over de weg en het water zo achteruit de zee in gereden en kon de boot vertrekken.
De schipper liet ons als extraatje de Split Apple Rock (grote gebarsten steen, niet heel bijzonder) en een kolonie zeehonden zien.
Inmiddels waren we aangekomen in Anchorage waar we onze spullen achter moesten laten. We gingen met alleen een thermoshirt, broek en schoenen aan verder op pad met allemaal onze eigen wetsuit,harnas en helm op de rug gebonden. Na een wandeling van ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij de canyon. De mooiste lunchspot tot nu toe, op een platte steen onderaan een waterval. Hier mochten we onszelf in onze wetsuits proppen en werden de broeken in een dry-bag gestopt.
Na een korte brieving was het eindelijk zover en konden we de rivier in springen. Wat was dat even koud! Gelukkig wende het snel en hadden we echt een onvergetelijke trip van meer dan 3 uur door de canyon naar beneden. Al klauterend over rotsen, glijdend over natuurlijke glijbanen, abseilend en langs kabelbanen naar beneden zoevend hebben wij ons goed gemaakt. Ik ben zelfs nog vrijwillig van een rots van 6 meter naar beneden gesprongen en Jeroen vanaf 8 meter. We zijn nog onder een waterval door gezwommen en ondersteboven van rotsen afgegleden.
Helaas eindigde onze trip door de canyon ook weer in een mooi stukje genaamd Cleopatra’s Pool. Vanaf daar nog drie kwartier teruggelopen door dit prachtige natuurgebied en nog snel een duik in de zee genomen. De watertaxi bracht ons weer terug naar Marahau, waar wij nog snel een douche op onze oude camping mochten nemen. Een snelle hap in Motueka gegeten en nu staan we weer op camping McKee in Ruby Bay, omdat deze ons een paar dagen geleden goed beviel. Morgen vervolgen we de tocht richting Kaikoura aan de oostkust.

26 november
Vandaag zou een dag worden met veel autorijden, aangezien we richting Kaikoura zouden gaan. Eerst maar eens richting Nelson gegaan, een stadje aan de noordkant van het zuidereiland. Hier hebben we even rustig rondgesjouwd en een goede bak Thais eten gegeten (we begonnen Bangkok bijna te missen). Vervolgens verder gereden waarbij we vlak voor Blenheim een PYO (Pick Your Own) Cherrie tegenkwamen. Een leuke tussenstop waar we in de boomgaard zelf kersen konden plukken en die vervolgens af konden rekenen. Tijdens het plukken uiteraard al even geproefd en Jeroen voelde zich in de 7e hemel (of kwam dat door de blonde verkoopsters?). Met een buik vol kersen doorgereden naar de oostkust. Deze ziet er weer totaal anders uit dan de westkust, met een rustigere zee en een stuk drogere bergen.
Eenmaal in Kaikoura aangekomen eerst naar de i-site gegaan. Het plan was namelijk om hier met dolfijnen te gaan zwemmen. Hier wachtte ons een kleine teleurstelling, want dat was voor de komende 2 dagen al volgeboekt. Er bleek wel een andere mogelijkheid te zijn om dat in Picton te doen (de plaats waar wij over een aantal dagen de boot naar het Noordereiland nemen). Morgen dus maar even met die organisatie bellen of het daar nog kan.
Aangezien het al laat was snel naar de DOC camping Puhi Puhi gereden, waar we nu op een camping staan met maar 6 plaatsen.
Helaas bleek vanmorgen dat de accu leeg was en de koelkast dus een tijd niet aan had gestaan. De biefstuk zag er niet al te fris meer uit. Na onze lange autorit van vandaag is de boel gelukkig weer opgeladen. Met nog een kliekje van onze enorme Thaise maaltijd deze middag toch nog de maag gevuld.

27 november
Vandaag nog snel even geregeld dat we morgen in Picton wel met dolfijnen kunnen zwemmen! Super gaaf :-) Nu dus in de camper weer die kant op.